„As in d‘ Himmel” so heet en schwedische Film. De Weg dorhen, in d’ Himmel, is för de Menschen in de Film stuhr, dat wohrt man gewohr.
Van Gabriella word dor vertellt: Se is en van de Minschen dor in dat lüttje Dörp in Schweden. Traut is se mit en Mann, de hör bloot unnerdrücken deiht. Besünners wenn he wat drunken hett, kricht se Hau van hum, un mit hör Kinner waagt se nich, dor tegen an to gahn. Se singt in en Chor mit, man immer wehr, wenn se ok bloot ‘n bietje glückelk is, haut he dortüschken un maakt allens kaputt.

Se mach un kann sük sülvst nich mehr in Speegel ankieken. Se schamt sük – un dorbi muss de Mann sük doch schamen!
De annern prooten hör good to: „Laat de Keerl doch loopen“ seggen se. „Hau off mit dien Kinner!“ Man wenn du sovöl Noot hest, as Grabiella – un kien Kracht? Se bruukt eerst en, de hör versteiht, de weet, wat dat bedüden deiht, kien Been an d‘ Grund to kriegen, wenn annern di targen un quällen. De Dirigent kennt dat. Un he is dat ok, de hör Moet maakt, uptostahn tegen hör Nood un tegen hör Mann – un för dat Leben un dat Glück.

Un bi ‘n Chorkonzert singt se en Leed, dat he för hör schreven hett: Gabriellas Sang; de erste Tree in de Freeheit un in en Leben, wor Leevde un Totraun wat telln. Se singt – för de Menschen in dat Dörp, för hör Mann, för hör Kinner – se singt för sük un för de heele Welt:

„Nu is de Tied, dat min Leben mi hört.
Ik hebb ja bloot ‘n Seetje hier up disse Eer kreegen,
un mien Lengen hett mi hierher föhrt.
Un dat is immer noch de Weg, de ik mi utsöcht hebb;

Ik will begriepen, dat ik leev’
De heele Tied, de ik hebb, sall ik leben, as ik will.
Ik will begriepen, dat ik leev’
Un ik weet, dat ik dat weert bün!

Ik hebb noit vergeeten, well ik bün,
Ik hebb dat in mi bloot schlapen laten!
Villicht har ik ok gor kien Wahl,
bloot mien Will‘, to leben

Ja, ik will glückelk leben,
um dat ik ik bün!
Stark un free will ik worden,
seh’n, wo de Nacht sük verwannelt in ‘d Mörgen.

Ik bün hier,
un mien Leben hört mi!
Un de Himmel, up de ik traude, gifft!
Irgendwor sall ik hum finnen.
Ik will begriepen, dat ik mien Leben leev’!“

As dat Leed verklungen is, fangt en neeije Leben an – un dat is ok noch stuur genuch; man dat word beter. De erste Tree is maakt. Verannern is mögelk. Dat gellt för Gabriella, un ok för hör Mann. Un ok för mi un di; overall, in jede Dörp, „As in d‘ Himmel“.
Jo Claus Dreier